De Eerste Kamer, het ondergeschoven kindje van de Nederlandse staat, is onderwerp van onderzoek in deze dissertatie van Bert van den Braak. Reeds tijdens de Bataafse Republiek bestond er een uit twee kamers bestaand parlement (opgericht in 1798). Van 1801 tot 1815 verdween de Eerste Kamer, maar na de vereniging van de Noordelijke met de Zuidelijke Nederlanden in 1815 werd er wederom een bicameraal stelsel ingevoerd, omdat in de omringende landen ook spake was van twee kamers. Gedurende haar meer dan 180 jarige bestaan is de Eerste Kamer regelmatig onderwerp van discussie geweest. Geen ander instituut heeft haar bestaan steeds moeten verdedigen en haar nut en noodzaak voortdurend moeten aantonen. De centrale vraag in dit proefschrift is dan ook of de Eerste Kamer haar primaire taak, de eindverantwoordelijkheid met betrekking tot wetgeving, heeft kunnen waarmaken. Ook de betekenis en functie, dus de rechtvaardiging, van het tweekamerstelsel wordt door Van den Braak onder de loep genomen. Een ander onderzoeksgebied in deze dissertatie is de samenstelling van de Eerste Kamer. Bij de samenstelling is altijd gestreefd naar een andere politieke samenstelling dan die van de Tweede Kamer. Hoe is de selectie van Eerste-Kamerleden sinds de oprichting van de Eerste Kamer gebeurd? De genoemde probleemstellingen probeert de auteur te beantwoorden door te kijken naar het functioneren van de Eerste Kamer in de periode 1815-1995. Deze zeer nauwgezette dissertatie bevat diverse bijlagen, waarin door de Eerste Kamer verworpen wetsvoorstellen opgesomd staan en lijsten met Eerste-Kamerleden die familierelaties hadden met andere kamerleden. (Auteur: Redactie NBD|Biblion (RdW); Bron: NBD|Biblion)