In Zonder spoor treint een onopvallend persoon elke dag heen en weer. Hij heeft de gave om z’n medereizigers vrijuit hun levensverhaal te laten vertellen, alsof hun leven er van afhangt. Maar het luisteren naar zoveel eerlijkheid weegt na al die jaren ontzettend zwaar.
Of je leest dit boek als een trein. In hoge snelheidsvaart. Je zindert. Na het lezen, of tijdens. Het zal je inhalen, ergens onderweg. Net als je denkt dat je bestemming dichterbij komt, zullen alle wegwijzers naar niemandsland wijzen.
Of je leest dit boek van halte tot halte. Pas als je verknipt genoeg bent om terug het juiste spoor te volgen, pak je het terug op. Je dondert van de rails. Het wordt een enkele rit, richting uitzichtloos.
Hoe bereik je je bestemming, zonder spoor?


Niets is meer therapeutisch dan schrijven. Sien begon er dan ook al vroeg mee. Sommige woorden vertrouw je nu eenmaal het best toe aan papier. Al van in de lagere school schreef ze gedichten. Zwart op wit bevat een eenvoud die in het echte leven vaak ontbreekt. Later werden de gedichten proza. In een verhaal kun je de donkerste versie van jezelf kwijt. Even op een andere trein springen, lucht je lichaam en je geest. In het dagelijkse leven vind je Sien in het In Flanders Fields Museum en in het Yper Museum, waar ze als educatief medewerker verhalen van vroeger tot nu tot leven wekt.