Het huisje in 'Ik woon heel klein' is steen voor steen, met zorg en liefde gebouwd.
Het huisje heeft een oude zolder, een diepe kelder.
Maar altijd is er een deur om naar buiten te gaan, om even de benen te strekken.
Anneke Groot schrijft over wat niet op foto's is te zien.
Eveneens kenmerkend voor haar werk: de dichter slaat steeds kleine stapjes over.
Waardoor de lezer de ruimte krijgt om eigen situaties in te vullen.
'Ik woon heel klein' is een bundel geworden waarin de lezer altijd wéér iets ontdekt.
Op oude zolders, in diepe kelders.
Iedere keer weer ontroerd raakt.
Niet omdat de lezer dat wil, maar gewoon. Vanzelf.