Een verhaal over een zoon en zijn vader. Over ouder worden. Over weemoed en verlangen. Over onszelf.

Een jonge man gaat zijn eigen weg, een heel andere dan die van zijn vader. Maar hoe ouder hij wordt, hoe meer hij beseft dat deze andere weg tot hetzelfde leidt. Is de eenzaamheid van zijn vader niet ook die van hemzelf? Is hij dan wel geslaagd in het leven? Hij merkt dat zelfs zijn eigen lichaam bij het ouder worden op dat van zijn vader begint te lijken. Dat besef leidt tot de grote vragen in dit prachtige boek. Wat beslissen we zelf in ons leven? Waarom vluchten we zo vaak terwijl we dat niet willen? En wat houden we ten slotte over van het leven dat we hebben geleid?

In dit ontroerende verhaal van Botho Strauss staat ieder woord op zijn plaats. Zijn taal is zo helder en oorspronkelijk dat al het stof van nietszeggende zinnen uit je oren wordt gespoeld.

'Grote literatuur.' - Die Zeit