Lenie ’t Hart (1941) is al vijftig jaar het boegbeeld van de bescherming van de zeehond. De zeehondencrèche in het Groningse Pieterburen, die door haar is opgericht, groeide dankzij tienduizenden donateurs uit tot een miljoenenbedrijf en ontwikkelde zich tot een wereldwijd vermaard expertisecentrum.
Toen ’t Hart in 1971 begon met de opvang, werd in de landen om ons heen nog volop op zeehonden gejaagd. Hiertegen kwam eind jaren zeventig een hevig protest op gang. In die tijd transformeerde de zeehond van ‘stinkdier’ tot knuffeldier, met Lenie ’t Hart als de bezorgde belangenbehartiger. Dat zij al decennialang over de hele wereld initiatieven ontplooit om de leefbaarheid voor dier én mens te verbeteren is minder bekend bij het grote publiek. ‘Zorg voor de underdog, dat is mijn levenswerk,’ aldus ’t Hart. Haar levenshouding ‘Ik ben geloof ik een beetje een anarchist’ en haar tomeloze strijdlust roepen zowel bewondering als weerstand op. Ze is geliefd, wordt geprezen, maar ook verguisd en versmaad.
Tegendraads, rebels, fel en gedreven. Maar onvoorwaardelijk en compromisloos vóór de underdog Zo onafhankelijk als een zeehond werpt licht op een vrouw die het leven in al zijn tegenstellingen leeft, met passie en humor als haar wapens.

Nina van den Broek (1968) publiceert over de cultuurhistorie van Noord-Nederland. Zij schreef onder meer Kom, vul de glazen, over oude Groninger plattelandscafés, en Vlak land, een serie portretten van boeren in Noord-Nederland.