Hoe kan het dat in Estland vijftigduizend mensen bereid zijn om vrijwillig zwerfvuil op te ruimen? Hoe is het mogelijk dat een oproep in Trouw de stoot geeft tot de aanschaf van vijftigduizend zonnepanelen, zonder enige vorm van subsidie? Hoe kan het dat een groeiend aantal zzp ers elkaars risico op arbeidsongeschiktheid opvangt in kleinschalige `broodfondsen ? Hoe komt het dat hulpverleners vaak familie en vrienden over het hoofd zien als het in een gezin helemaal fout loopt? En dat deze naasten als hun dat in een Eigen Kracht-conferentie gevraagd wordt, zich het vuur uit de sloffen lopen?

Toen Pieter Hilhorst in november 2012 de Amsterdamse wethouder Lodewijk Asscher opvolgde was het boek dat hij samen met Jos van der Lans schreef om antwoord te geven op deze vragen zo goed als af. Het was een krachtig pleidooi om ruimte te creëren voor de doe-democratie, voor de do it ourselves-beweging. Met deze verrassende overstap kreeg het boek een onverwacht vervolg. Hoe kun je als bestuurder vorm geven aan deze nieuwe verhouding tussen burgers en overheid? In het tweede deel wordt die vraag aan de hand van zeven motto s beantwoord.

Sociaal doe-het-zelven. De idealen en de politieke praktijk is een even inspirerende als leerzame verkenning van twee werkelijkheden die van de vitaliteit van de samenleving en die van de complexiteit van het openbaar bestuur en van een poging om deze bij elkaar te brengen.