Op hartverscheurende, schrijnende en ontroerende wijze tovert Dagboek van een kwijnend geheugen toch een glimlach op je gezicht.

Dit is het waargebeurde verhaal van een moeder met alzheimer, die in haar nadagen, wanneer zij voelt dat haar einde nadert, aan haar kinderen en kleinkinderen door het bijhouden van een dagboek probeert ‘het geheim van het leven’ over te brengen. Maar in haar dagboekaantekeningen wordt zij ingehaald door haar ziekte: Alzheimer is meedogenloos. Haar zoon, Flavio Pagano, neemt de pen van zijn moeder over in een poging de gedachten van zijn moeder invulling te geven. Ondertussen zien hij en zijn excentrieke Napolitaanse familie zich voortdurend geconfronteerd met een vreselijk dilemma: moeten zij hun moeder toevertrouwen aan een verzorgingshuis of laten zij haar thuis wonen en staan zij haar zelf bij?

Dagboek van een kwijnend geheugen draait om herinneringen en het geheugen, om het verliezen ervan en het continu zoeken naar het herkenbare. Het is aangrijpend geschreven en neemt de lezer mee in de oneindigheden. Een boek over liefde, over de grenzen daarvan en over het vermogen van liefde om zich te vernieuwen en zich te transformeren tot een vorm van liefde die verder gaat dan je voor mogelijk gehouden hebt.

Dagboek van een kwijnend geheugen leest als een roman, en is een prachtig narratief verslag gewijd aan allen die dagelijks te maken krijgen met deze steeds vaker voorkomende realiteit, en die er tot in het diepst door gevormd worden. Voor allen die geloven dat liefde het enige is dat zin kan geven aan het leven.