In kamer zeven liepen witte jassen in en uit en waren er familieleden en vrienden. In kamer zeven rook het naar ‘ziekenhuis’ en hoorde ik stemmen van verplegers en geluiden van apparaten. In kamer zeven gebeurde er iets wonderlijks, leven en dood ontmoetten elkaar.


En in die ontmoeting zijn er naakte ogen die je aankijken volgens Levinas en sta je in relatie met een ‘Jij’ of een ‘Het’ aldus Buber. En ben je, in de woorden van Ricoeur, krachtig en kwetsbaar en volgens Nagy op zoek naar een balans van geven en ontvangen.

In iedere kamer komen de professionele zorg en de familiezorg elkaar tegen en geven zij gezamenlijk ‘de dood’ een gezicht.