Als Nico Dijkshoorn gras ruikt, ligt hij opeens weer op zijn buik naast een bal, samen met veertien vriendjes. Nat gras was het fijnst. Thuis schrokte hij zijn andijviestamppot binnen twee minuten naar binnen. 'Vanwaar die haast?', vroeg zijn moeder dan. 'Het gras is nat! We gaan slidings unlimited doen.'
Willem van Hanegem en Johan Cruijff zouden middelmatige voetballers zijn geweest op kunstgras. Op gras vallen de spelers op die één zijn met het gras, die begrijpen hoe graag gras de bal omarmt. Aan mensen met een pak en foute schoenen is dat helaas niet uit te leggen.

In dit boek met al zijn VI-columns van het afgelopen seizoen doet Nico Dijkshoorn zich opnieuw kennen als liefhebber, bewonderaar en romanticus. En - hoe kan het anders - steekt hij op onnavolgbare wijze de draak met praalhanzen en patjepeeërs