Klaus Mann (1906-1949), de 'tovenaarszoon', was de oudste zoon van Thomas Mann, de beroemde schrijver en nobelprijs-winnaar, die door zijn kinderen de 'tovenaar' werd genoemd. Openlijk homoseksueel en drugsgebruiker, stortte Klaus zich met hart en ziel in het internationale intellectuele en artistieke gebeuren tijdens het interbellum. Na de machtsovername door de nazi's in Duitsland vond de familie Mann na omzwervingen een toevluchtsoord in de Verenigde Staten. Klaus was daar een spil in de gemeenschap van Duitse emigranten en schrijvers, maar hij was ook thuis in de filmwereld van Hollywood. Hij trok intensief op met zijn zus Erika, maar de relatie met zijn vader Thomas was moeizaam. Zijn leven lang verlangde hij vergeefs naar diens waardering als zoon en als auteur. Een diep doodsverlangen loopt als een rode draad door al zijn handelingen en resulteerde in een zelfgekozen einde. Pas daarna kreeg Klaus brede erkenning voor zijn literaire werk.
In deze biografie wordt Klaus geplaatst in de politieke en culturele context van zijn tijd. Daarnaast wordt met veel oog voor detail uitvoerig verhaald over zijn rondzwervingen door Europa en Amerika en over zijn wederwaardigheden met beroemdheden van toen, zoals Greta Garbo, Marlene Dietrich, André Gide, Alma Mahler en vele anderen. Zijn veelal vluchtige seksuele relaties vormden een essentieel onderdeel van zijn identiteit, evenals zijn frequente depressies.
Uit het turbulente en bizarre leven dat de auteur schetst rijst het beeld op van een sensitieve, hoogst begaafde man met veel aandacht en compassie voor de mensen om hem heen. Een gekwelde geest, die ondanks alles toch trachtte zijn idealen te verwezenlijken en zichzelf te zijn.