In de afzondering vindt de Portugees Rui Cóias de metaforen en de melancholie die zijn gedichten kenmerken. Niet voor niets spelen vele daarvan zich af op eilanden en in ‘teruggetrokken’ streken. Het isolement dwingt hem tot nadenken over wat verloren is gegaan, op persoonlijk vlak maar vooral in overdrachtelijke, of filosofische, zin. De beelden die hij op zijn omzwervingen ziet, veranderen in de taal van zijn gedichten, soms helder, soms ook cryptisch, raadselachtig. Ze stellen vragen waarop moeilijk antwoord is te geven, maar die in wezen ook geen antwoord nodig hebben. Ze zijn traag in hun vorm en verlangen traagheid bij het lezen. Laat de stilte spreken, zeggen ze met al hun woorden.

Harrie Lemmens over het werk van deze dichter: ‘Thematiek en focus verschuiven voortdurend van ruimte naar tijd en van persoonlijk naar algemeen. Reizen, of misschien liever verplaatsingen, gaan via prachtige beelden een verbinding aan met het landschap en het eigen en collectieve geheugen.’