Terwijl Chris, Mateo noch Van Kampenhout het nut van al die geheimzinnigheid niet begrepen, leidde Alex hen zonder verdere uitleg naar binnen. Tien minuten later keken de vier ontsteld naar de meest gruwelijke vondst uit hun loopbaan. De spanning was intens en zij vochten verwoed tegen opkomende emoties en braakneigingen. Maar ook al bleef hun gezichtsuitdrukking onbewogen, in ieder van hen ontbrandde machteloze woede. Voortaan rustte een zware last op hun schouders, want de kleinste professionele fout zou niet alleen het onderzoek bederven, maar ook hun loopbaan vernietigen.
'Nergens aankomen,' beval Chris. 'Waarschijnlijk zijn ze gevuld met salpeterzuur.'
'Hoe ga je ze bergen?' vroeg Alex.
'In zinken kisten. Spoelen kunnen we niet. Eerst moeten we ervoor zorgen, dat kostbare sporen gezekerd zijn. Als we die vinden.'