In de verzameling korte verhalen waarmee Eric Wasserman in de VS debuteerde, figureren op het eerste gezicht heel gewone mensen die proberen zich staande te houden in hun dagelijkse omgeving, die verre van volmaakt is. Het alledaagse is maar schijn: Wassermans personages zijn menselijker dan hen lief is en worden door de auteur meedogenloos uitgekleed en aan de lezer getoond, met al hun rituelen en afwijkingen, in al hun naakte kwetsbaarheid. Tegelijk geven de intieme inkijkjes in andermans besognes juist blijk van belangstelling, van nieuwsgierigheid naar de medemens, om aan de weet te komen wat ons mensen voortdrijft in het leven, het tijdelijke leven.

Wasserman schrijft met een zeldzame mengeling van wijsheid, ironie, humor en compassie. Zijn verhalen, tijdloze vertellingen over gezinsleven, politiek en religie, winnen hierdoor aan zeggingskracht en kennen een onvermoede gelaagdheid.