Geachte heer, ik schrijf u met potlood omdat ik geen inkt heb en er ook niet over beschikken kan, omdat de andere geïnterneerden hier mijn inktpotten over mijn boeken en papieren omkeren.



Tijdens de Tweede Wereldoorlog is Antonin Artaud (1896-1948) opgenomen in een kliniek voor geesteszieken te Rodez, in het zuiden van Frankrijk. Tussen juni 1943 en januari 1945 krijgt hij daar achtenvijftig elektroshocks toegediend die hem stamelend achterlaten. Van de talloze brieven die hij in die periode schrijft zijn er hier vijf opgenomen, geadresseerd aan de heer Henri Parisot, vertaler en uitgever te Parijs.

Hun correspondentie loopt uit op een confrontatie tussen twee volstrekt verschillende werelden, gerepresenteerd door de wildeman Artaud, geagiteerd, wanhopig en agressief, tegenover hem ‘cher monsieur’ Henri Parisot, weldenkend, begripvol, een gerespecteerd homme de lettres.

Parisot wil een boek uitgeven, Artaud wil zichzelf verklaren.

De verlorenen weten niet dat ze verloren zijn, ze loeien en brullen van schrik en ontzetting.