Dit soort zinnen: 'Nadat hij de laatste hap van zijn maaltijd had doorgeslikt, veegde de man met wie ik woonde zijn lippen af en schoof mijn ring van zijn vinger. Hij legde hem op tafel en zei: ‘Ik verdraag je nog geen dag langer.’'
Manon Uphoff heeft een geheim literair wapen, dat van de uitgeklede zin. Met zo’n uitgeklede zin, dikwijls onopvallend verstopt in de tekst, raakt ze de lezer vol op het gemoed. Het maakte van haar voor de Libris Literatuurprijs 2020 genomineerde en in de werkelijkheid wortelende roman 'Vallen is als vliegen' zo’n sterk boek: de zinnen die er het meeste te doen staan het onschuldigst op de bladzijden. Je leest er zo overheen. En pas even later word je er door getroffen, hard.
Nou vooruit, nog eentje dan: 'Mijn derde tandarts is een man met een grauwe huid en een zachte stem. Hij ontvangt me vriendelijk en is vol begrip voor mijn angst. Zijn vingers die over mijn kaak wandelen voelen aan als de pootjes van een konijn.'
De schrijfster koos zelf uit haar oeuvre de drie verhalen voor dit Literaire Juweeltje.