Onbedaarlijk veel lof kreeg Anjet Daanje toegezwaaid voor haar indrukwekkende romans 'De herinnerde soldaat' (2019) en 'Het lied van ooievaar en dromedaris' (2022). Die zijn dan ook van een verpletterende schoonheid.
Speciaal voor de serie Literaire Juweeltjes schreef ze een lang verhaal, 'Dromen van mijn moeder', waarin een ik-figuur wonderlijke dromen over haar elf jaar geleden overleden moeder heeft. In die dromen verdwaalt de dochter steeds. "Haastig zocht ik mijn weg door het huis, gangen waren er, kamers, en eindeloos veel trappen, de meeste leidden omhoog. Honderden treden beklom ik, toch bereikte ik nooit de volgende verdieping van het gebouw."
Haar beide dochters proberen hun moeder te behoeden voor gevaren, zoals autorijden: "Toen ze het jaar daarop met de fiets viel, gelukkig zonder iets te breken, vonden Stella en ik het verstandiger dat ze ook met fietsen zou stoppen, en enige tijd later zeiden we haar dat het ons veiliger leek als ze beneden ging slapen, en daarna dat ze beter met een wandelstok kon gaan lopen, en daarna, daarna wilden we dat ze naar een verzorgingstehuis verhuisde. Ze protesteerde altijd, maar niet zo hevig als tegen het verbod op autorijden, en bij ieder aspect van haar oude leven dat haar werd afgenomen een beetje zwakker, alsof ze, voordat de keuringsarts haar de vrijheid ontzegde om te gaan waar ze wilde, zichzelf tegen beter weten in als de jonge vrouw was blijven zien die ze ooit was, en had geloofd dat oud en gebrekkig worden iets voor andere mensen was, niet voor haar, en de auto, haar auto, ook al stond hij dan werkeloos in de garage geparkeerd, was het symbool van haar eeuwige leven."
In het werk van Daanje heeft de bruuske werkelijkheid vaak meer dan één kant, ook weer in dit fraaie Juweeltje.