Geen zee te hoog illustreert het leven en werk van de maritieme schilder Joes Wanders. Hij werd geboren in Den Haag op 20 december 1944, niet ver van de zee. In zijn herinnering ziet hij zich nog als dat jongetje beneden op het talud van de pier in Scheveningen, waar hij dromerig zocht naar iets aan de horizon dat hij niet kon vinden. Toen hij een jaar of vijftien was, wilde hij nog maar één ding, weg van huis, varen. Hij meldde zich aan bij de Koninklijke Marine en werd opgeleid tot wapen elektronicamonteur om te kunnen aanmonsteren op een van harer Majesteits' schepen.
Tekenen en schilderen was zijn lust en zijn leven en dank zij de vele illustraties die hij maakte voor het maandblad Alle Hens, bleef zijn talent op dit gebied niet onopgemerkt. In 1970 werd Joes door commandeur b.d. J. van Dulm (Militaire Willems Orde) benoemd tot hoofd tekenkamer bij het bureau maritieme historie van de marinestaf in Den Haag, thans het instituut voor militaire historie. Commandeur van Dulm was al direct een grote inspiratiebron voor Joes gezien de vele verhalen die hij vertelde over zijn enerverende ervaringen met de onderzeeboot O21 tijdens WO2. Onder de bezielende leiding van overste F.C. van Oosten ontwikkelde Joes zich tot een van de bekendste maritieme schilders. Zijn olieverfschilderijen van historische zeeslagen, zijn te bewonderen in de maritieme musea in Rotterdam, Amsterdam en Den Helder en andere instellingen verspreid over de wereld, zoals de Nederlandse Ambassade in Stockholm (Zweden), Medway Heritage Centre Trust in Chatam (Engeland), Hampton Road Naval Museum (USA).
Na zijn vertrek bij het bureau maritieme historie in 1970, bleef zijn interesse voor zeeslagen levendig en zowel in Canada als later op Curaçao vond hij daarvoor genoeg inspiratie.
In 1992 kwam er een kentering in zijn leven. Op weg van Miami naar Curaçao leed hij schipbreuk en verloor alles. Hij vestigde zich op Curacao, waar de Koninklijke Marine aldaar hem hielp met opdrachten. Hij gaf teken- en schildercursussen en kreeg vooral bekendheid vanwege zijn vaak controversiële maar rake cartoons die niet door iedereen werden gewaardeerd, waardoor Joes menig keer zijn toevlucht moest zoeken tot een onderduikadres. Na 2010 werd de politieke situatie op Curaçao grimmiger. Uit angst voor represailles durfden de dagbladen zijn cartoons niet meer te publiceren. Als cartoonist leerde Joes de maatschappelijke grenzen van het vak kennen en ook het eiland werd te klein voor hem. In 2012 emigreerde hij met zijn huidige vrouw naar Hongarije.

Joes beschouwt zichzelf als schilder met een romantische inslag, die een grote liefde voor de zeegeschiedenis heeft ontwikkeld en deze op een impressionistische wijze in zijn schilderijen tot uitdrukking heeft gebracht. Hij heeft hiervoor in de loop der jaren zowel binnen als ook buiten de Koninklijke Marine veel waardering geoogst.