Het is de 65 jarige Daniël Reineck nu werkelijk menens: hij gaat al zijn boeken, die hij eerder nauwelijks heeft ingekeken, nu maar eens helemaal lezen. Nee wacht, echt uitlezen dus.
Maar opnieuw lijkt dat voornemen te stranden; hij leest letters die hij met regelmaat verkeerd rangschikt waardoor onjuiste woorden ontstaan. Zo voegt hij aan ieder boek onbegrijpelijke eigen zinnen toe.
En dus zal hij telkens weer wat bedoeld was als leesplezier terugzetten in zijn boekenkast. Daarbij zal hij zichzelf en het boek wijsmaken dat hij het later alsnog zal lezen.

Maar het is meer dan alleen zijn dyslexie waardoor lezen voor Daniël telkens weer zo’n kwelling is. Hij zal eerst van zijn eigen verhaal verlost moeten worden. Gebeurt dat niet, dan zal hij gedurende hardnekkige absences verstrikt raken in zijn eigen geschiedenis, met het boek ongelezen op schoot.

Misschien dat hij maar beter kan gaan schrijven in plaats van lezen. Vertellen doet hij graag, kan dat ook goed. Het hele verhaal van Daniël Reineck moet nu maar eens naar buiten worden gebracht.
Maar ja, gaat deze zo moeizaam lezende, door dyslexie en absences geplaagde extreem linkshandige autodidact ooit een letter op papier krijgen?