De overheid maakt met regelmaat gebruik van het privaatrecht om haar publieke belangen te verwezenlijken. Zo is niet ongebruikelijk dat de overheid contracten sluit over overheidseigendommen en handhaaft via de actie uit onrechtmatige daad. Dat de overheid van het privaatrecht gebruikmaakt, is bediscussieerd. In de juridische literatuur is meermaals gewezen op het gebrek aan essentiële waarborgen in het privaatrecht, zoals legaliteit (voorafgaande wettelijke verankering) en specialiteit (doelgebondenheid). Desondanks legt de Hoge Raad de privaatrechtelijk handelende overheid tot diep in de jaren ‘80 geen strobreed in de weg. De Hoge Raad accepteert de tweewegenleer: de overheid heeft in beginsel een vrije keuze tussen het publiekrecht en het privaatrecht. Zelfs als een publiekrechtelijke weg bestaat, mag de overheid in die tijd naar haar privaatrechtelijke bevoegdheden grijpen. In de jaren ’80 maakt de Hoge Raad een omslag. De tweewegenleer blijft weliswaar overeind, maar de Hoge Raad accepteert steeds meer uitzonderingen op het uitgangspunt van de leer dat de privaatrechtelijke weg vrijelijk begaanbaar is. Twee recente arresten van de Hoge Raad werpen nieuw licht op de tweewegenleer. In het arrest Amsterdam/Geschiere (2009) snoert de Hoge Raad – in lijn met de jurisprudentie van na de jaren ’80 – de privaatrechtelijke mogelijkheden van de overheid in. In het arrest Hoogheemraadschap van Rijnland/Götte (2012) bezigt de Hoge Raad opvallenderwijs – net als in de periode voor eind jaren ’80 – daarentegen een zeer ruimhartige benadering ten aanzien van gebruik het privaatrecht door de overheid. In dit boek staan de verhouding tussen publiekrechtelijke en privaatrechtelijke bevoegdheden van de overheid door de jaren heen centraal. De auteur gaat uitgebreid in op de achtergrond en praktische betekenis van deze twee arresten voor het overheidsprivaatrecht.