Wanneer ouders (gehuwd of ongehuwd) uit elkaar gaan, dienen zij sinds 1 maart 2009 verplicht een ouderschapsplan te overleggen (aan de rechtbank). Dat bepaalt de Wet bevordering voortgezet ouderschap en zorgvuldige scheiding. In dit boek onderzoekt Tamara Jubitana of dit ouderschapsplan het gewenste conflictverminderende effect tussen de ouders ten bate van het kind heeft behaald. Zij beschrijft de geschiedenis van het ouderschapsplan, hoe het ouderschapsplan naar Nederlands recht tot uiting komt en de knelpunten van het ouderschapsplan in de (rechts)praktijk. Daarnaast vergelijkt zij het Nederlands ouderschapsplan met wat op dit gebied reeds bekend is in Europa in het algemeen, Duitsland, Noorwegen en de Verenigde Staten.
Kinderen betalen doorgaans de tol van ouderschapsconflicten. Daarom onderzoekt de auteur ook ʻcollaborative divorceʼ, een vrijwillig ouderschapsplan, een reflectieperiode, het aanbieden van ʻverplichteʼ oudermediationsessies en verplichte scheidingscursussen. De auteur constateert dat er veel mis is met het ouderschapsplan – beter is de term kinderconvenant – en presenteert het door haar ontwikkeld ʻscheidingsfaseringsmodelʼ dat de meeste problemen moet voorkomen.
Dit boek is van belang voor familie- en echtscheidingsrechtjuristen (zoals rechters en advocaten), mediators, partijen die de belangen van het kind behartigen (zoals pedagogen en kinderpsychologen),