Om het civiele appel te stroomlijnen heeft de Hoge Raad regels gesteld over de behandeling van de zaak. Zo is in de rechtspraak voor appel het grievenstelsel ontwikkeld en de devolutieve werking van het appel vormgegeven. Wanneer een grief slaagt en het vonnis uit eerste aanleg daarmee in beginsel wordt vernietigd, moet het hof de bewijsbaarheid van de oorspronkelijke vordering opnieuw beoordelen. Deze beoordeling vindt plaats aan de hand van de devolutieve werking van het hoger beroep.
De werking van dit systeem roept in de praktijk veel vragen op. Het is voor partijen niet altijd duidelijk wat er van hen wordt verwacht. Ook doet de hoeveelheid jurisprudentie die er op dit onderwerp bestaat vermoeden dat binnen de rechterlijke macht soms onduidelijkheid bestaat over de toepassing van de devolutieve werking.
In dit boek schetst de auteur een kader waarbinnen een zaak in appel wordt gevoerd, om zo advocaten die regelmatig procederen maar slechts enkele keren een procedure in appel voeren, een overzicht te geven van de hoofdregels en enkele knelpunten van dit zeer complexe systeem. Daarbij gaat de aandacht vooral uit naar wat wordt verwacht van een partij die van een vonnis uit eerste aanleg in hoger beroep wil gaan, en welke aspecten van dat vonnis zij moet aanvechten om het gewenste resultaat in hoger beroep te kunnen behalen.
De knelpunten die daarnaast worden besproken betreffen de verhouding tussen conventie en reconventie, een niet in appel betrokken tussenvonnis en het ontstaan van tegenstrijdige uitspraken in appel.