Neurowetenschappen en neurotesten hebben al in veel zaken een bijdrage geleverd aan de strafrechtspleging. Een voorbeeld van een neurotest is de (neuro)geheugendetectietest, waarmee kan worden onderzocht of iemand beschikt over specifieke (dader)kennis. Deze methode kan mogelijk bijdragen aan de opsporing van strafbare feiten en de bewijsvergaring. In dit boek wordt uitgediept hoe (neuro)geheugendetectietesten kunnen worden ingezet in het strafrecht maar ook wat de risico’s ervan zijn.

In dit boek beschrijft mr. Naomi van Burgsteden wat (neuro)geheugendetectietests zijn, hoe worden deze uitgevoerd, wat de relevantie ervan is voor de Nederlandse strafrechtspleging – zoals voor de bewijsvergaring en de opsporing van (toekomstige) strafbare feiten. De auteur beschrijft de reikwijdte en de risico’s van (neuro)geheugendetectietests in het licht van de fundamentele rechten en vrijheden. Meer specifiek gaat de auteur in op de vraag in hoeverre het gebruik van (neuro)geheugendetectietests strookt met het nemo tenetur-beginsel ex artikel 6 EVRM, en onder welke voorwaarden een (neuro)geheugendetectietest de nemo tenetur-toets kan doorstaan.

De opkomst van het gebruik van neurowetenschap in de strafrechtspleging zorgt voor nieuwe vraagstukken in het licht van het nemo tenetur-beginsel. Omdat in dit onderzoek wordt bezien of en onder welke voorwaarden een verdachte kan worden onderworpen aan een (neuro)geheugendetectietest, is dit boek van groot belang voor de strafrechtspraktijk.