Dit boek biedt nieuwe inzichten voor de regulering van vakantieverhuur van woningen. Het biedt handvatten bij procedures tegen handhaving door de gemeente op grond van woningonttrekking en aanknopingspunten voor het vormen van gemeentelijk beleid voor de aanpak van toeristische verhuur van woonruimten.

Naar aanleiding van de sterk toegenomen toeristische verhuur van woningen via websites zoals Airbnb, is er voor gemeenten behoefte aan effectieve handhaving. De gemeente Amsterdam heeft daartoe regels neergelegd in een huisvestingsverordening. Wie zich niet aan de regels voor toeristische verhuur houdt, maakt zich volgens de gemeente schuldig aan woningonttrekking en riskeert daarmee een forse bestuurlijke boete.

In dit boek wordt onderzocht of de regelgeving inzake toeristische verhuur van woningen en de handhaving daarvan rechtmatig is. De kernvraag die wordt beantwoord, is in hoeverre de Huisvestingswet een adequate wettelijke grondslag biedt voor de regulering en handhaving van incidenteel toeristische verhuur van woningen in een huisvestingsverordening.

De auteur onderzoekt eerst waaraan gemeenten hun bevoegdheid tot regulering en boeteoplegging ontlenen. Vervolgens komen de grondslagen aan bod die de Huisvestingswet biedt voor gemeenten om het gebruik van woningen voor toerismeverhuur te kunnen beperken. Daarbij wordt in het bijzonder stilgestaan bij de definitie en reikwijdte van het begrip ‘woningonttrekking’. Ook rechtspraak en voorbeelden uit de praktijk komen aan de orde. Tot slot behandelt de auteur het recentelijk bij de Tweede Kamer ingediende wetsvoorstel voor de ‘Wet toeristische verhuur van woonruimten’.

De auteur concludeert dat de gemeente Amsterdam evident oneigenlijk gebruik maakt van de Huisvestingswet bij de regulering toeristische verhuur van woningen.