Tristan Oleander, student wijsbegeerte uit de provincie, voelt zowel fascinatie als afkeer voor het dispuut van het Amsterdamsch Studenten Corps, waarvan zijn vader ook lid was. Toch denkt hij bij Multatuli geestverwanten te hebben gevonden. Tijdens een groepsreis naar Indonesië lopen de vernederingspraktijken van zijn dispuutgenoten ernstig uit de hand. ‘Een onfortuinlijk incident’, luidt de officiële versie, maar Tristan denkt daar anders over. Jaren later, als hij het corps allang de rug toe heeft gekeerd, wordt Oleander steeds meer gekweld door rechtvaardigheidsgevoel en besluit hij zijn ex-dispuutgenoten alsnog ter verantwoording te roepen.



Het dispuut neemt de lezer mee naar een besloten en decadente wereld waar eigen wetten gelden. Een eigenzinnige, beklemmende maar ook sprankelende roman over groepsdwang, schuld en boete.



Tristan zuchtte. Het liefst was hij er, zoals zo vaak, stilletjes tussenuit geknepen. Dit was niets voor hem. Maar hij kon zich er al bijna niet meer uit wegdenken, uit dit gezelschap, merkte hij. Hij was er nu al onlosmakelijk deel van gaan uitmaken, puur door de drie weken die waren verstreken en die voelden als drie maanden, de gedeelde geschiedenis, de lotsverbondenheid. Dat kon je niet meer terugdraaien. Of hij wilde of niet, hij zat al tot zijn nek in de stront.