Autobiografische poëzie
Autobiografische poëzie
‘Haar ogen zijn als de donkere ramen van een verlaten pand. Haar woorden worden verspilt aan het universum, want betekenissen gaan verloren aan de penetrante werkelijkheid. Een schimmenwereld van mensen, tijd en ruimte die zich inkapselen in onbekende patronen.
‘Haar ogen zijn als de donkere ramen van een verlaten pand.
Haar woorden worden verspilt aan het universum, want betekenissen gaan verloren aan de penetrante werkelijkheid. Een schimmenwereld van mensen, tijd en ruimte die zich inkapselen in onbekende patronen.
Een overspoeling maakt dat stemmen in haar hoofd blijven wonen als stekels in haar huid.’
Gedichten over pijnlijke liefde in de ruime betekenis van het woord.
