Toen ik 18 was dacht ik mijn leven op de rails te hebben zoals het hoort. Verloofd en bijna getrouwd. Ik werd ziek “straatvrees”. Van een keer de winkel uit vluchten tot mijn bed niet meer uit durven. Ik heb heel wat onbegrip ervaren van aansteller tot geen zin hebben om boodschappen. Ook veel hulp heb ik ervaren. Na 10 jaar kwam ik op het punt van no return. Nu of nooit. Ik wilde weer buiten lopen op mijn boots met de wind in mijn haren. 3 maanden therapie in Maastricht brachten mij weer thuis met de trein.

Ik kon weer meedoen aan de maatschappij. Werken in de buitenlucht als pakkettenchauffeur. Op linedance les, ik had het nog nooit gedaan. Dat is niks voor mij dacht ik. Wel dus! Drie maal in de week op les en minimaal 1 keer in het weekend uit dansen. Op vele evenementen met heel veel vrienden dansen en plezier maken.

THESE BOOTS ARE MADE FOR DANCING!