Plof!
Coniculus viel achterover bovenop zijn bult. Hij bleef een tijdje liggen. Ervan overtuigd dat hij elk moment begraven zou worden onder de boom waar hij ooit zijn huis had gehad.
Met zijn ogen dicht wachtte hij op het moment. Tot plotseling…
‘Coniculus?’ hoorde hij een verwarde stem zeggen.
Het was de stem van Ratter.
‘Coniculus?’ herhaalde de stem van Ratter.
Het moest al gebeurd zijn, bedacht Coniculus zich. Hij en Ratter en waarschijnlijk Avi waren alle drie bedolven onder de grond en nu lagen ze voor de poort van de grote konijnentuin in de lucht.
‘Jongens, waar zijn we?’ kraaide de stem van Avi.
Toen bedacht Coniculus zich dat het zeer onwaarschijnlijk was dat zowel een muis en een kraai samen met hem naar de grote konijnentuin gestuurd waren.
Hij begon zich bewust te worden van een zacht briesje en het gevoel van een zachte zon op zijn buik.