Voor Remco Campert is poëzie als zuurstof. Hij kan niet leven zonder zelf te dichten, maar ook niet zonder het werk van anderen. Gedichten vormen de bron van zijn kleine beschouwingen over het leven en de literatuur. Ongemerkt heeft hij zo de fijnzinnigste bloemlezing bij elkaar geschreven. Campert toont zich de best denkbare gids: hij spreekt zijn bewondering en liefde uit voor zijn collega-dichters, en evenzeer inspireert hij, speels, melancholiek, vol humor en wijsheid, tot het lezen van poëzie.

De zon straalt uitbundig en in de stegen bruist het vast van leven. Maar liever dwaal ik rond in de wereldstad die poëzie heet. Op elke straathoek ontmoet je wel iets dat de moeite waard is.