Drie jaar na de aanslagen in Brussel waarbij hij zijn vrouw Loubna verloor,
klinkt de stem van Mohamed El Bachiri scherper dan ooit. Met grote
precisie vertelt hij over zijn jeugd in Molenbeek, zijn leven als vader
van drie kinderen na de dood van zijn vrouw en zijn visie op verbroedering
als basis voor de toekomst.
Daarbij is hij even kritisch voor witte onverdraagzaamheid als voor
islamitische kwezelarij. Eigenhandig schetst hij de contouren van een
moderne, open samenleving waarin verschil mag bestaan en menselijkheid
prevaleert. Vanuit zijn eigen, bodemloze verdriet geeft hij een indrukwekkende
getuigenis vol wijsheid en liefde. Zijn taal is eenvoudig,
zijn boodschap is groots.