Het schrijnend tekort aan betaalbare woningen voor de man met de kleine beurs inspireerde Jacob Wiersema vlak na de Tweede Wereldoorlog tot de oprichting van Bouwfonds. Het bedrijf groeide binnen enkele decennia uit tot een belangrijke nationale woningbouwer en hypotheekverstrekker. De economische crisis van de jaren tachtig betekende een keerpunt: na een bijna-faillissement werd de koers verlegd naar vastoged, met internationalisatie, groei en rendement als de ultieme doelen. Bouwfonds groeide weer, maar vervreemdde van de oorspronkelijke dooelstelling én van zijn gemeentelijke aandeelhouders. Het resulteerde uiteindelijk in de verkoop van ABN AMRO, dat Bouwfonds het hoogtepunt opsplitste en in onderdelen aan andere banken verkocht.
Weerspiegelt deze koerswijziging de economische ontwikkelingen en managementopvattingen van het neoliberale tijdperk? Of was in de jaren negentig een andere, minder ambitieuze route mogelijk geweest, waardoor Bouwfonds de woningbouwer en -financier voor de middenklasse had kunnen blijven?