Pierre Rabhi is begin twintig als hij eind jaren vijftig, midden in de zogenoemde Dertig Glorieuze Jaren, besluit zich aan de moderne beschaving te onttrekken en terug te keren naar het Franse platteland. In Frankrijk en Europa is hij getuige van een triest schouwspel: zowel op de velden als in de fabrieken moet de mens een vorm van persoonlijke vervreemding accepteren met als enig doel de economische machine te laten draaien. Een economie die zich door haar zoektocht naar ongelimiteerde groei schuldig maakt aan roofbouw.

Gemeenschappelijke hulpbronnen van de mensheid worden niet langer beheerd en verdeeld op basis van een langetermijnvisie. De diepe band met de natuur is verbroken; natuur wordt gezien als niets meer dan een onuitputtelijke bron van winbare grondstoffen.

In Het geluk van het genoeg vertelt Rabhi over zijn ervaringen, die duidelijk maken dat het alleen mogelijk is te breken met de kannibalistische mondialisering als we onze behoeften en verlangens matigen en kiezen voor een bevrijdende en vrijwillig aanvaarde soberheid. Alleen zo kunnen we de mens en de natuur terugplaatsen in het centrum van onze aandacht en de wereld smaak en lichtheid geven.