Een steuntje van Barts. We worden geboren op een wolkje zacht en wit. Dromen over hoe t ooit voor ons begon. Snel nadien komen de eerste probleempjes. Een boertje, een natte bips. Opgroeien, tucht ontwikkelen. De eerste stappen naar school. De stress door het moeten studeren, een diploma halen. Vervolgens werk zoeken, solliciteren, werk vinden en volhouden, s morgens vroeg tot s avonds laat. Verliefd worden, verloofd, houden van, scheiden, weer bijleggen. Zoveel emoties die we ondergaan. Honger, dorst en soms armoede, verweesd verlaten, onbegrepen door gebrek aan juiste kennis. Koude, ziekten die ons zeren, miserie en eenzaamheid door het geen we zijn. Het leven eist haar tol. Vroeg of laat hebben we allemaal behoefte aan een knuffel, aan een schouder die ons troost. Een luisterend oor waar we onze problemen aan kwijt kunnen. Een vriendelijke stem die ons uit het stille, uit het doodse van ons bestaan, onze eenzaamheid haalt, opnieuw verwarmt. Aanwezigheid, als we door ziekte worden geveld. We hebben allemaal onze verlangens, zij het kleine, zij het grote. Een steuntje in de rug is dan net hetgeen we nodig hebben. Begrip en t gevoel om niet alleen onze weg te moeten ondergaan.