Burgers zijn in veel noodsituaties op zichzelf en op elkaar aangewezen. Het is belangrijk dat zij zelfredzaam zijn, want hulpdiensten zijn bijna nooit direct ter plaatse. En als ze er dan zijn is er een opstartperiode en blijkt de capaciteit vaak beperkt. Maar niet iedere burger is overal, altijd en in dezelfde mate zelfredzaam. Hoe komt dat, en kan het beter? Dit boek beantwoordt deze vragen op basis van actuele theorieën en empirisch onderzoek. De wisselwerking tussen het individu en diens sociale omgeving staat centraal, beide perspectieven blijken relevant. Het overheidsbeleid om zelfredzaamheid bij noodsituaties te stimuleren is vaak te eenzijdig gericht op het individu, waardoor kansen onbenut blijven. Dit boek pleit voor een nieuw perspectief, waarin zelfredzaamheid verschijnt als een vorm van improvisatie. Dit opent de deur voor nieuwe, energieke vormen van beleid.

Eigen redder in de nood biedt actuele en vernieuwende inzichten voor wetenschappers, beleidsmakers, professionals en iedereen die geïnteresseerd is in veiligheid en burgerschap bij noodsituaties.