In het maatschappelijk en wetenschappelijk debat komt de vraag ‘wat is goed politiewerk?’ regelmatig terug. Doorgaans wordt bij het beoordelen van wat goed politiewerk is, alleen effectiviteit als uitgangspunt genomen. Dat is om een aantal redenen problematisch. Zo is het haast onmogelijk om bij politiewerk de aanwezigheid van causale relaties vast te stellen. Ook is niet helder wat onder effectiviteit moet worden verstaan. Vaak wordt de ontwikkeling van criminaliteitscijfers geanalyseerd, maar voor het bestuderen van politiewerk zijn deze cijfers lang niet altijd de meest aangewezen uitkomstmaat. De aanpak van criminaliteit is immers niet het enige waar de politie zich mee bezighoudt.

In dit boek wordt de zoektocht beschreven naar een andere manier om goed politiewerk te definiëren en vervolgens empirisch te onderzoeken. De politieaanpak van jeugdgroepen is daarbij als uitgangspunt genomen, omdat deze weerbarstig en ingewikkeld blijkt. De auteur bestudeerde intensief de politieaanpak in drie Nederlandse steden. Zij observeerde gedurende enkele maanden de aanpak. Daarbij voerde ze gesprekken met politiemensen, samenwerkingspartners en wijkbewoners. Ook werden documenten geanalyseerd.

Een belangrijke uitkomst van het onderzoek is dat de politie in haar werk rekening moet houden met meerdere waarden. Deze waarden en de verschillende manieren waarop de politie zich daar rekenschap van kan geven, vullen elkaar aan, maar staan tegelijkertijd op gespannen voet met elkaar. In dit complexe samenspel speelt het tonen van betrokkenheid door politiemensen een cruciale rol.