Gerrit de Boer, oud-rechter en schrijver van boeken over Ierland en zijn leven, ontkwam er niet aan het lot van veel van zijn medemensen te delen en in zelfisolatie te gaan vanwege de coronauitbraak. Behorend tot de risicogroep en afgezonderd van de boze buitenwereld bracht hij welhaast drie maanden door in zijn tot een onneembare bunker getransformeerde huis en nam andermaal de pen ter hand van de nood een deugd makend.



De dagen werden doorgebracht in de studeerkamer, waar hij zich verschanste gelijk hij gewend was te doen in de tijd van zijn rechterschap. Toen was het verblijf op basis van vrijwilligheid, nu was het door de nood ingegeven.



‘Petite histoires’ worden met het boek in gebundelde vorm de lezer aangeboden. Bij het ter perse gaan zijn de coronaregels versoepeld en heeft de schrijver zich schoorvoetend gewaagd aan een kortstondige descente in de buitenlucht. Hij voelde zich als een voortvluchtige gedetineerde. Voor een oud-rechter een ontnuchterende ervaring. Na zich onttrokken te hebben aan de wurggreep van het virus maakte hij een afspraak met de kapper. ‘First things first’. Aarzelend tracht hij de draad weer op te pakken van zijn reguliere leven.



'Parels in de coronabunker' zijn de vruchten van aan zijn brein ontsproten mijmerijen. ‘Pearl’s are a girls best friend’, zoals het heet. Te hopen is dat deze parels een iegelijk tot vriend mogen rekenen en niet voor de zwijnen gegooid zullen worden.