Stefaan Van Laere (1963) schrijft al heel zijn volwassen leven. Omdat hij het niet laten kan, en intussen is het een vanzelfsprekendheid geworden. Naast journalistiek werk en non-fictie vloeien ook op tijd en stond thrillers en romans uit zijn pen. ‘Een drang naar weerloos zijn’ is een bewerking van een eerdere tekst die volgens de auteur eindelijk op punt staat.

Nu: een naamloze kamer, een oude vrouw met haar herinneringen.
Is er iemand aanwezig die luistert?

Vroeger: een dominante vader, rechtlijnig in zijn koppigheid.
Een speelbal in de grillige maalstroom van de eigen kleine geschiedenis. Waarin macht verzandt in onmacht. En het kiezen voor de verkeerde kant noodlottige gevolgen heeft. De metronoom van het leven tikt heen en weer, traag maar ongenadig. Hoelang houdt ze het nog vol, met een hoofd vol woorden? Hoelang nog het verzet?