Het onmogelijke bewijs is een roman in de vorm van een transcriptie van een moordzaak. Tijdens het proces probeert de verdachte in het reine te komen met zichzelf en de schijnbare verdwijning van zijn vrouw.



De rechter voegt zich bij de aanklager tijdens het voeren van het verhoor, en hoewel de verdachte wil meewerken, wordt hij steeds verkeerd begrepen en maakt hij voortdurend ruzie met het Hof. Maar door zijn getuigenis wordt de waarheid over zijn zevenjarig huwelijk geleidelijk onthuld. Ondanks de uiterlijke kenmerken van burgerlijke respectabiliteit, is zijn leven in feite een schijnvertoning geweest die gepaard ging met de constante angst voor ‘het ergste’.
‘Voor de dood?’ vraagt de aanklager.
‘Nee, voor het leven,’ antwoordt de verdachte.



Zoals in al het werk van Nossack, zijn de basisthema’s in Het onmogelijke bewijs het ondraaglijke besef van de mens van de voorlopige aard van het bestaan en de noodzaak van moed in het licht van zijn ultieme eenzaamheid.



Hans Erich Nossack (1901-1977) was een Duitse schrijver en vertaler. Zijn roman Het onmogelijke bewijs wordt gezien als een van de grootste prozastukken die de Duitse naoorlogse literatuur heeft voortgebracht. Zijn werk werd verboden door het nazi-regime.



Door Jean-Paul Sartre geprezen als een van de grote Duitse existentialistische roman-schrijvers, wordt Nossack in zijn tijd beschouwd als een van de belangrijkste schrijvers in Europa.