De woestijn, de bergen, de kliffen, de stranden, de zee, de sneeuw, de hemel, het zijn sinds de eerste bundel van Raúl Zurita (1950, Chili) terugkerende elementen in zijn werk, je zou ze haast personages kunnen noemen. Het Chileense landschap is getuige van het geweld, maar het is geen stille getuige. In de stranden zijn gaten geslagen, ze vertonen wonden, de woestijn schreeuwt, uit de hemel regent het ledematen. Zurita zelf heeft tijdens de staatsgreep van Pinochet in 1973 enkele weken gevangen gezeten.

De personages die Zurita opvoert zijn verwisselbaar. Hijzelf maakt regelmatig zijn opwachting, af en toe als man of jongen, dan weer als vrouw of meisje, en ook zijn naam wil nog weleens veranderen. Ervaringen van één personage lopen over in die van een hele bevolking. Het geweld in Chili plaatst hij regelmatig in een grotere context, hij verbindt het met onrecht en onderdrukking in andere landen. Je zou kunnen zeggen dat Zurita’s werk een organisch geheel vormt. Maar de gedichten resoneren soms ook met werk van anderen. Zurita laat de lezer voortdurend heroverwegen, nodigt hem uit in een wereld waar een geheel eigen web van betekenissen bestaat, waar de lezer zijn eigen weg in kan zoeken.