Het ultieme blauw
In het prozagedicht Het ultieme blauw beschrijft Diet Verschoor haar vrijheid in geloven en de kracht van de verbeelding die ooit ontstond in de kerk van haar kinderjaren. Ze voert een voortdurend gesprek met zichzelf, haar broertje en een vrolijke maar niet altijd aanwezige God. Op een bijna sprookjesachtige manier trekt een leven voorbij met ouders en buitenstaanders, geliefden en kinderen, verdriet, vreugde en moed. Verschoor schreef een uniek en authentiek ‘verhaal over liefde’.

Citaat 1:
Er is een vrolijke God,
schreeuwde God,
Zoek
Geloven is verbeelding
Geloof en ongeloof zijn omhelzingen

Het meisje spitste haar oren

Citaat 2:
Ik bouw een schommel voor U, God
op ieder huis waar ik ooit wonen zal
bouw ik voor U een schommel,
sprak het meisje
En een ligstoel graag, zei God, ik vraag niet
veel maar dat is onontbeerlijk