Roken wordt steeds meer ontmoedigd. Op veel plaatsen is roken in de openlucht al niet meer toegestaan. Burgers moeten, zeker in de nabije toekomst, steeds grotere afstanden afleggen om sigaretten te kunnen kopen. Schiet de overheidsbemoeienis niet door? Rokers hebben toch ook rechten, zoals het zelfbeschikkingsrecht? Moet de overheid ook niet hun vrijheid beschermen?

Over dat spanningsveld gaat dit boek. De auteur onderzoekt in hoeverre de overheid bij haar tabaksontmoedigingsbeleid rekening behoort te houden met de persoonlijke autonomie van een burger, en of er op de overheid – gelet op de doelstellingen in het Nationaal Preventieakkoord – aansprakelijkheid rust als zij daar onvoldoende rekening mee houdt. Dat laatste kan aan de orde zijn als sprake is van onrechtmatig of bovenmatig overheidsoptreden en onvoldoende gemotiveerd beleid.

Om tot een afgewogen analyse te komen, beschrijft de auteur eerst de geschiedenis van de Tabakswet. Vervolgens onderzoekt hij de persoonlijke autonomie van een burger op grond van de Grondwet en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, en de grenzen die aan het beschikkingsrecht kunnen worden gesteld. Daarbij komen aan de orde het schadebeginsel, het hinderbegrip en het recht op een gezonde leefomgeving. Vervolgens bespreekt hij de aansprakelijkheid van de overheid (door de algemene beginselen van behoorlijk bestuur) bij de invulling van haar wetgevende taak rondom het rookbeleid. Op basis hiervan concludeert de auteur of een rookvrije samenleving juridisch haalbaar is.