De brievenuitgave 'Beelden zoek je nooit, beelden vind je' van Michael Zeeman bevat een viertal lange brieven, geschreven uit den vreemde en gericht aan een Amsterdamse vriend.



De brieven, die te lezen zijn als autobiografische reisverslagen, dateren uit de jaren 1997-1999, toen de te jong overleden dichter, cultuurcriticus, schrijver en journalist op het toppunt was van zijn intellectuele, kunstzinnige en cultuurhistorische nieuwsgierigheid en de daarbij behorende reis- en schrijflust. Eerder dan brieven zijn het misschien privé-versies van reportageachtige stukken, persoonlijker dan de essays en kritieken die na zijn dood in 2009 verzameld werden in de grote bundel 'Aan mijn voormalig vaderland' (De Bezige Bij, 2010), maar vervuld van eenzelfde gretigheid en energie.



De brieven bevatten kleurrijke beschrijvingen uit met zorg door de auteur gekozen pleisterplaatsen in Italië en Spanje en fraaie portretten van het onalledaagse gezelschap dat Zeeman daar opzocht. Maar ook de benauwenissen van de Amsterdamse grachtengordel komen aan bod, in een brief vol roddels en persoonlijke verwijzingen, alsook satirische beschrijvingen vanuit het sindsdien door de Nederlandse Staat genadeloos opgeheven Institut Néerlandais te Parijs, waar Zeeman enige tijd als schrijver logeert.



Bij elkaar vormt dit postuum verschijnende epistolaire vierluik, precies tien jaar na Zeemans dood, een mooie staalkaart van de ongebreidelde literaire persoonlijkheid die hij was. De vriend aan wie de brieven zijn gericht, voormalig uitgever, ex-boekhandelaar en schrijver Maarten Asscher, schreef bij de bundel een nawoord.