Slavist Jan Paul Hinrichs bundelt in 'De laatste landheer' twaalf stukken over zijn favoriete auteur: Nobelprijswinnaar Ivan Boenin (1870-1953). Elf stukken verschenen in de jaren 1987-2020 verspreid en zijn drastisch bijgewerkt. Te samen schilderen ze een portret van een meester in de landschapschildering en lyrisch autobiografisch proza. Odessa, de havenstad aan de Zwarte Zee, en het Zuid-Franse Grasse zijn steeds opduikende locaties.



Hinrichs portretteert Boenin, die na de Russische revolutie naar Frankrijk uitweek, als de laatste aristocraat van de Russische letteren: een charmant maar ongenaakbaar heerschap, middelpunt van elk gezelschap en vrouwenliefhebber die zijn imago van goed gekleed heer koesterde, maar tegelijkertijd een bohémien was. Uiteindelijk komt de schijnbaar zo autoritaire Boenin via zijn veelvuldig aangehaalde dagboeken en brieven over als een man vol wroeging en doodsangst. Maar bovenal blijkt hij een integer en verrassend modern auteur die het communisme vroegtijdig scherp

analyseerde. Even voorbeeldig reageerde Boenin op nazisme en antisemitisme: tijdens de Tweede Wereldoorlog bood hij Joodse onderduikers onderdak in zijn huurvilla in Grasse. Ook het dagboek uit die oorlogstijd komt uitvoerig aan de orde.



Ivan Boenins werk is in vier delen opgenomen in de Russische Bibliotheek van Van Oorschot. Zijn honderdvijftigste geboortedag dit jaar vormde de aanleiding om de beschouwingen van Hinrichs te bundelen. Het resultaat is een fascinerend portret van een aristocraat die banneling werd.