Dit boek gaat over de legitimiteitscrisis van het strafrecht. Beschreven wordt hoe het huidige publiekrechtelijke strafsysteem in de inquisitie en de Verlichting wortelt en welk mens- en wereldbeeld oorspronkelijk aan het strafrecht ten grondslag heeft gelegen. Nagegaan wordt hoe dit beeld in de loop van de tijd is veranderd en welke gevolgen dit voor de benadering van misdaad en misdadigers heeft gehad. Het boek bespreekt op kritische wijze zowel de heersende straftheorieën als de huidige strafpraktijk en legt de belangrijkste beperkingen en tekortkomingen ervan bloot. Het zijn vooral de overschatting van de criminaliteitbestrijdende werking en het vermeend morele karakter van het strafrecht die in deze studie aan de kaak worden gesteld. Naast een fundamentele kritiek op het strafrecht biedt dit boek ook een alternatief voor de defaitistische misdaadaanpak van nu. In de mystiek en het mens- en wereldbeeld dat hiermee samenhangt, vindt de auteur een nieuwe impuls die als grondslag kan dienen voor een theoretische en praktische herbezinning op het strafrecht. Zoals het Verlichtingsdenken richtinggevend is geweest voor het strafrecht, zo blijkt het mystieke denken te wijzen in de richting van een herstelrechtelijke benadering van misdaad. In deze studie wordt een aanzet gegeven tot een mystiek misdaadrecht waarin niet straf maar herstel van schade en relaties centraal staat. Tegelijkertijd worden de mystieke grondslagen van het herstelrecht geëxpliciteerd. Belangrijke concepten binnen deze context zijn verbondenheid, berouw, vergeving en verzoening.