Op uitnodiging van een Zeeuwse zorgorganisatie ging wereldreizigster Carolijn Visser op ontdekking in Zeeland, het land van haar jeugd. Zij logeerde op Walcheren en Noord-Beveland in verblijven waar ouderen een thuis wordt geboden. Zij sprak met bewoners en hun familie. Over hoe het water kwam, over de zo geliefde klederdracht, de Duitse badgasten, de strenge kerk. Maar ook over de weidse landschappen, het silhouet van Veere en de levendige dorpscafés. De verhalen voerden haar terug naar haar eigen verleden, waarin ze op de fiets, met kip Katrien op het stuur, over Walcheren zwierf, waarin ze hartsvriendinnen kreeg en ruzie maakte met leraren en Zeeland uiteindelijk
verliet. Maar net als de mensen die zij ontmoette bleef het weidse Zeeuwse landschap met zijn brede stranden en hoge dijken haar bekoren: Zeeuws geluk is een lofzang op de zonnigste provincie van ons land.