'Hoe langer een blinde leeft hoe meer hij ziet'. Aldus een Joods spreekwoord vol doorleefde werkelijkheid en diepzinnige wijsheid. Toen mijn vader vroeg: zullen we zondag naar de kerk gaan, vond ik dat leuk. We schrijven 1937 en ik was elf jaar. Ons gezin is dan nog niet (rooms)katholiek, maar toen het een half jaar nadien met alle daartoe vereiste rituelen in de kerk was opgenomen wist deze zich omgeven door de synagoge. Links en rechts woonden namelijk onze Joodse buren. Van God wist ik hoegenaamd niets maar de Joden waren goede vrienden, en een mensenleven later en een schat aan ervaringen rijker begrijp ik nu dat toen mijn verhaal met God begon.
Het gelovig milieu, dat mij in hoog tempo weldra omsloot, hielp mij het bestaan van God als vanzelfsprekend te aanvaarden. Later - middels de godsbewijzen van Thomas van Aquino - stevig onderbouwd was er geen wrikken meer aan. Totdat leven en werken mij onderdompelden in die paradijselijke vijver van catechese en exegese, waar ik tot een daadwerkelijk lezen van de bijbel kwam en het bestudeerde systematisch met anderen begon te communiceren. Om het met mijn tijdens de Shoa omgekomen Joodse buren te zeggen: ik ontdekte de weg, of: de Torah. Alle godsbeelden sneuvelden totdat Johannes, begenadigd catecheet en evangelist, me bij de hand nam en leerde: niemand heeft ooit God gezien, maar wie Jezus van Nazaret ziet heeft de Vader gezien.
Vertaal bijbel met menswording, beschouw leven als een waterdruppel, langzaam naar het einde reikend, en je bent 'weg van God'.
Ernst Marijnissen is dominicaan en werkzaam in leerhuis en bezinning. Hij publiceerde verschillende boeken, o.a. een commentaar op het Johannesevangelie (1987-1992), de Jozefverhalen (1998) en het Hooglied (2009).