Er zijn veel publicaties die expliciete ideeën ventileren over de vraag wat goed toezicht is en wat niet. Ook de journalistiek en de politiek geven blijk van grote kennis van zaken zodra het kalf verdronken is. Maar waar is de toezichthouder zelf? Wanneer wordt hij of zij gehoord?
Dit boek is een onderzoek naar de visie van een groep toezichthouders, gebaseerd op rondetafelgesprekken over verschillende thema's.
De toezichthouders verwoorden niet hun frustratie en ventileren geen negatieve kritiek: zij formuleren met elkaar een ambitieniveau en bouwen constructief aan de professionalisering van hun functie en rol. Met hun ambitieniveau leggen zij de lat exact op die hoogte die zij realiseerbaar en noodzakelijk achten. Dat betekent dat er ook gesproken is over grenzen: waar is de raad niet meer voor verantwoordelijk? Wat kan de raad van toezicht niet meer worden aangerekend?
Kern van het boek is de Verklaring waarin beknopte kernambities van en voor toezichthouders staan geformuleerd. Geen nieuwe code of norm, maar concrete uitgangspunten waar toezichthouders persoonlijk voor kunnen gaan staan en die ze kunnen waarmaken. Uit een enquête die het Zijlstra Center daarna heeft laten uitvoeren, blijkt een breed draagvlak te bestaan voor deze ambities. De wetenschappelijke relevantie van het boek is gelegen in het entameren en faciliteren van de discussie over het functioneren van het interne toezicht.
Behalve de Verklaring en een uitgebreide toelichting op de ambities bevat dit boek een reflectie op de besproken thema's en op de betekenis van de Verklaring. Ook wordt in het boek verantwoording gegeven over het onderzoeksproces.

Dit boek is het derde deel in de serie 'Waar is de raad van toezicht?'. Deel I en II verschenen in 2012 en 2013, eveneens bij Boom Lemma uitgevers.