eenvoud en diepgang
in en voorbij alle tegenstellingen

Inleiding in het denken van Jacob Böhme
Jacob Böhme heeft een diepgaande invloed gehad op alle gebieden van het cultureel-religieuze en esoterische leven. Over de gehele wereld zijn talrijke groeperingen van rozenkruisers, piëtisten en vrijmetselaars schatplichtig aan zijn genie. Nu is zijn invloed niet eenvoudig samen te vatten: wat maakt er de kern van uit? Is dat niet vooral zijn meest bekende aandachtspunt: zijn gerichtheid op innerlijke verandering? Maar hij was veel meer dan een heraut die de mens wees op zijn goddelijke innerlijk. Voor Böhme zelf was de veel minder bekend geworden samenhang van zijn ideeën – ook die van de innerlijke verandering! – met de zeer oude en invloedrijke tradities van de eenheid der tegendelen en de androgynie minstens zo belangrijk. Deze invloeden, die Böhme op unieke wijze verwerkte in zijn geschriften, vormen het hoofdonderwerp van de onderhavige nieuwe studie van Boudewijn Koole. Boeiend zijn daarbij zijn observaties over het denken van de Philosophus Teutonicus, waarbij Koole hem vergelijkt met denkers uit de oudheid, (Herakleitos, Philo van Alexandrië), de Middeleeuwen (Cusanus), met denkers uit Böhmes eigen tijd (Descartes, Spinoza) en uit de eeuwen daarna (Kant, Nietzsche, Hegel, Marx). Maar ook twintigste-eeuwse denkers als Margaret Baker en zenboeddhist Dogen Kigen vormen onderdeel van zijn beschouwingen.

Dit boek is te beschouwen als een pendant bij de Nederlandse uitgave van Theoscopia, een tekst die Jacob Böhme tegen het einde van zijn leven schreef en die als een beknopte essentie van zijn denken mag worden beschouwd. Boudewijn Koole bezorgde de vertaling van Böhmes tekst, die in 2019 bij Uitgeverij Rozekruis Pers verscheen.