Toen Rob Rensenbrink in 1978 tegen de paal schoot in de blessuretijd van de finale van het wereldkampioenschap voetbal, was de beker bijna voor Nederland. Vier jaar later hing de rood-wit-blauwe vlag er nogal anders bij. Voor het WK van 1982 plaatsten we ons niet eens.
Hoe ging het tussen die twee toernooien? De kwalificatie voor EK ’80 begon met wat ‘makkies’ en kwam uiteindelijk toch maar nét goed: het Wonder van Leipzig. ‘We gaan naar Rome’, zong Simon Tahamata op een plaatje dat de Top 40 niet haalde. Hijzelf was zo hopeloos uit vorm dat bondscoach Jan Zwartkruis hem buiten de selectie liet. Oranje ging ook al niet naar Rome: het strandde in Milaan.
Bijna veertig jaar na Rome gaan we wegen: de balans opmaken van bovengenoemde periode. Welk gewicht moet je hechten aan wat er zoal gezegd is over die paal van Rensenbrink en de penalty tegen Griekenland? Nederland speelde gelijk tegen regerend kampioen Tsjecho-Slowakije en verloor met 3–2 van de uiteindelijke winnaar West-Duitsland: zo slecht kan dat toch niet zijn?
Cruijff en Van Hanegem waren al weg, Neeskens, Jansen en Rensenbrink haakten af. Maar Krol, Rep en Haan waren er nog. Wijnstekers en Van de Korput kwamen op. En dan had je ook nog de PSV’ers die in Argentinië doorbraken: Brandts, Poortvliet en Wildschut. Hovenkamp, Kist en Thijssen, die destijds verstek lieten gaan, waren nu van de partij.
Gerard Tuk (’s-Gravendeel, 1969) bewandelt opnieuw de wegen die van Buenos Aires naar San Siro leidden. Hij schuwt daarbij de details niet en constateert dat aangeboorde bronnen niet altijd zo betrouwbaar blijken.