Schrijver, filmscenarist en Parool-columnist Theodor Holman, nooit vies van een relletje, houdt zich in 'Het kaartspel' op ontroerende wijze bezig met zijn Indische wortels. De zoon ontwikkelt zich van Donald Duck-lezertje tot man met een pen en een microfoon, maar de moeder blijft hardnekkig zwijgen over haar verleden in een Jappenkamp. Centraal in het verhaal staat een verfomfaaid kaartspel, oorspronkelijk gebruikt om mee te goochelen en in het kamp om de toekomst te liegen. De moeder maakte handig gebruik van het sterke schaamtegevoel van de Japanners.
"‘Ik heb niks,’ zei mijn moeder.
‘Jawel, in je broek,’ zei de verraadster.
Mijn moeder draaide zich om, zodat haar achterwerk naar de Japanse officier was gericht en deed haar broek naar beneden.
De Japanse officier schrok, schaamde zich en zei iets dat ‘Stop! Stop!’ moest betekenen."
Ook de wanhoop van haar medegevangenen buitte de moeder uit – om er vervolgens nooit meer over te willen praten.