Als de mist langzaam binnenkomt

Het is moeilijk te zeggen wanneer ik het voor het eerst voelde. Dat er iets met Joke aan de hand was. Mijn grote liefde. Ze zal 59 zijn geweest. Kleine dingen veranderden. Haar karakter verschoof. Niet in woorden, maar in hoe ze was.



Eerst denk je aan stress, overgang, werkdruk. Maar het bleek iets heel anders. Dementie, veroorzaakt door Alzheimer. Die diagnose sloeg in als een mokerslag. Langzaam, maar onverbiddelijk, haalde de ziekte haar weg. Niet ineens, maar stukje bij beetje.



Over haar en over ons



Dit boekje gaat over Joke. En over wat wij samen hadden. Over liefde die standhield, en liefde die moest toekijken hoe alles verdween. Over de onzichtbare strijd die je voert als je partner verandert in een vreemde.



Het gaat ook over de wereld eromheen: hulpverleners, regels, geld. Over het gevecht om zorg te regelen, terwijl je eigenlijk alleen maar rouwt om wat er al verloren is gegaan.



Ik heb dit boekje geschreven om haar te eren. Joke. De vrouw die ik liefhad. Die we nog elke dag missen.



Ze verdween langzaam in de mist. En nu is ze er niet meer.



Mijn Joke. Mijn grote liefde.